zaterdag 12 november 2016

Noaberpad 20-18 Gendringen-Winterswijk (51km)

8:01 Vanuit de trein zie ik de zon opkomen
De mogelijkheid deed zich voor om deze zaterdag weer een dag te gaan wandelen en zo vertrok ik vroeg in de morgen met hoofdband, handschoenen en sjaal om richting het station. Het was op dat moment ongeveer 3 graden onder nul en dat is goed te merken. Vandaag ga ik verder over het Noaberpad. Na de vorige keer de eerste (of laatste) etappes van Kleve naar Gendringen te hebben gelopen, start ik vandaag in Gendringen met de volgende 50 kilometer naar Winterswijk.

De trein naar Arnhem komt met enige vertraging aan nadat deze midden op een spoorwegovergang even heeft stilgestaan door gladheid op het spoor. Ik weet niet of dat kwam door bevriezing of door blad op het spoor, maar dat maakt me niet zoveel uit. Gelukkig haal ik nog wel mijn aansluiting naar Doetinchem waar ik in de bus stap die me naar Gendringen brengt. Ik stap uit bij de laatste halte van de route. Als de bus nog een kilometer verder zou rijden, zou deze in Duitsland rondrijden, en het internationale busverkeer is niet overal lekker geregeld. Dit gaat later tijdens het Noaberpad nog een rol spelen als ik door graafschap Bentheim ga lopen, maar zover is het vandaag nog niet.
08:45 De omleidingsroute is versperd

Ter hoogte van Gendringen is een omleiding doordat een deel van de route verderop in Duitsland niet meer toegankelijk is. In het veld is wel duidelijk aangegeven dat de oorspronkelijke route is afgekruist, maar het is totaal niet zichtbaar wat het alternatief is. Dit was me de vorige keer al opgevallen waardoor ik gewaarschuwd was over de kwaliteit van de bewegwijzering op sommige plekken langs deze route. Online staan alle routewijzigingen en voor de wandeling van vandaag heb ik de wijzigingen verwerkt in de route die ik in de Garmin heb geladen. Zo loop ik op en top voorbereid door Gendringen richting het punt waar de omleiding begint, maar als ik even verderop wil afslaan om de alternatieve route te volgen, is het hek op slot en staat er een bord dat aangeeft dat de toegang versperd is door een winterfair. Dit evenement begint pas om 17:00 uur, maar het terrein is de hele dag afgesloten. Zoals het niet-wandelaars betaamt, is hierdoor een LAW geblokkeerd en is er geen alternatief aangegeven, maar met het kaartje op de Garmin kom ik er wel uit. In eerste instantie blijf ik alleen maar bordjes tegenkomen die afsluitingen aankondigen, maar uiteindelijk zie ik een weggetje waarover ik wel mag lopen, maar de route op het kaartje gaat over een privéterrein dat expliciet niet toegankelijk is, dus ik loop een stukje over een weg die ik niet op het kaartje heb staan. Uiteindelijk komt het allemaal goed en op het punt waar de route de landsgrens met Duitsland kust, kom ik weer op het officiële pad uit en zo kan ik het lijntje op de kaart weer gaan volgen.
09:22 Op de landsgrens

De eerste doorkomstplaats van de dag is Anholt. Dit is een relatief klein plaatje, maar het is de eerste Duitse doorkomstplaats van vandaag. Al snel loop ik het dorp weer uit op weg naar Isselburg. Tussen Anholt en Isselburg ligt een aangegeven wandelroute waar ook het Noaberpad gebruik van maakt. Dat helpt soms wel, want in Anholt moet ik over een terrein lopen dat er uitziet als een privéterrein. Na Isselburg loop ik richting de Bocholter Aa; een rivier die begint in Ulft (NL) en doorloopt langs Bocholt. Na een paar kilometer kom ik uit op de Suderwicker Straße. Deze weg loopt door naar Nederland. Aan het einde van deze weg ligt Suderwick, een Duits dorpje dat grenst aan Dinxperlo, een dorp in Nederland. De grens loopt dwars door deze plaatsen. Als de grens er niet was geweest, zou Suderwick gewoon een zuidelijke wijk van Dinxperlo zijn geweest. Na de Tweede Wereldoorlog was dat ook enkele jaren het geval. Op dit moment is de oorspronkelijke grens weer in gebruik, waardoor de landgrens dwars door het dorp loopt. De Heelweg (Hellweg in het Duits) is de grens. Aan de noordelijke kant staan Nederlandse autos bij de huizen; aan de overkant zijn het Duitse auto's. Het blijft bijzonder.
09:38 Binnenkomst in Anholt

Als de Suderwicker Straße de Bocholter Aa kruist, sla ik rechtsaf. Hierdoor loop ik nu kilometers lang langs dit riviertje. Na ongeveer een kilometer steek ik het riviertje over via een brug omdat er aan de overkant een geocache zou liggen. Deze cache kan ik niet snel vinden, dus ik geef het weer op omdat ik op tijd in Winterwijk wil aankomen. Ik vervolg de weg langs het riviertje en na ongeveer zeven kilometer steek ik alsnog over om aan de zuidelijke kant van het riviertje verder te lopen. Inmiddels loop ik alweer in Bocholt-kreis-Borken. In Duitsland ligt nog een andere stad met de naam 'Bocholt', maar die ligt een stuk verder landinwaarts. In Bocholt ligt in het centrum een webcamgeocache. Hiervoor moet je in het beeld van de camera gaan staan en dan een foto nemen. Bij deze camera kan dat niet; deze neemt simpelweg elke 5 minuten een foto die je op een website kan downloaden. De weg naar het plein waar de camera hangt, is druk met winkelende mensen. Op het plein is het nog drukker, doordat er een carnavalsfeest is georganiseerd. Het is de dag na de elfde van de elfde en terwijl Nederland zich druk maakt over de aankomst van Sinterklaas en de kleur van de Zwarte/Witte/Roetveeg-/Whatever Pieten, vieren de Duitsers de start van de carnavalsperiode. Ik probeer de website van de webcam te laden, maar ondanks dat ik roaming aan heb staan geeft mijn telefoon aan dat hij geen internetverbinding heeft. Dan maar ouderwets: ik stuur een sms naar een vriend me de vraag of hij de foto wil downloaden en naar mij wil mailen. Zo gevraagd, zo gedaan. Ik loop weer verder de stad uit, met de wetenschap dat ik inmiddels over de helft van de wandelroute van vandaag ben uitgekomen en me nu kan voorbereiden naar de route richting Winterswijk. Ergens langs de route zie ik twee auto's op een erf staan met bijna hetzelfde kenteken. Het enige verschil is dat de ene auto start met 'BOR' (Borken) en de andere met 'BOH'. Ik weet niet waar BOH voor staat, maar achteraf blijkt dat voor 'Bocholt' te staan. Kennelijk mag een kenteken zowel met de afkorting voor het Kreis als met de afkorting voor de Stadt beginnen en voor iets meer dan 10 euro mag je zelf je kenteken uitkiezen. Zo is het dus mogelijk dat iemand in Bocholt zowel een BOR- als een BOH-kenteken heeft met dezelfde vervolgtekens erop. Het ziet er wel leuk uit; in Nederland is zoiets alleen mogelijk als je meerdere auto's tegelijk bestelt en ze tegelijk op kenteken worden gezet, maar in Duitsland heb je er als burger dus wat meer invloed op.
09:51 In het centrum van Anholt

De wandelroute blijft de Bocholter Aa volgen totdat ik bijna aan de rand van de stad ben aangekomen. Het riviertje loopt een stuk verder en zal pas in Velen (D) stoppen. In het zuidoosten van Bocholt loopt het riviertje door de Aasee (het Aa-meer). Een mooi meertje met een strandje waar diverse mensen aan het recreëren zijn. Het ziet er gezellig uit en even vergeet ik af te slaan waardoor ik bijna van de route zou afwijken. Dat is niet de bedoeling, maar gelukkig kom ik daar al snel achter waardoor ik alsnog de goede route kan volgen. Via de Ostring loop ik van het zuiden naar het noorden van de stad en vanaf dat punt verlaat ik Bocholt. Even later loop ik over de Winterswijker Straße en zie ik op mijn kaartje een dorpje verschijnen. Het blijkt Barlo te zijn, en ik hoop hier een toilet te kunnen bezoeken. Ik zie een kerktoren en hoop dat er naast de kerk een café is waar ik naar het toilet kan, maar dat blijkt niet het geval. Er staat wel een hotel naast de kerk, maar zowel de kerk als het hotel zijn hermetisch afgesloten, dus er zit niets anders op dan verder te lopen en er het beste van te hopen.
09:53 Door de straten van Anholt richting Isselburg

Het is nog vijf kilometer lopen naar de landsgrens met Nederland en ik probeer of ik alweer verbinding kan maken met het Nederlandse netwerk. Dat blijkt inderdaad het geval en zo blijkt dat ik op Bocholt na bijna de hele dag verbinding had met het Nederlandse netwerk van Vodafone. Vlak voor de grens loop ik een bos in en in het bos passeer ik een bruggetje dat als grens moet doorgaan. Dat zal een mooi smokkelweggetje geweest zijn vroeger. Nu loop ik er achteloos overheen en zie ik er zelfs geen grenspalen staan. Ik ga ervan uit dat ik ze gemist heb want ik kan me nauwelijks voorstellen dat ze er echt niet staan.

Aan de Nederlandse kant van het bos ga ik op een bankje zitten om even uit te rusten. De spieren zijn vermoeid en een korte rust kan ervoor zorgen dat ik weer makkelijker verder kan lopen. Inmiddels is de zon onder en ik heb een reflecterend vestje aan gedaan om beter zichtbaar te zijn voor het verkeer op de donkere wegen in het buitengebied waar auto's soms vrij hard over de wegen rijden. Gewapend met een zaklamp loop ik verder in de richting van Winterswijk en ik merk dat het hesje geen overbodige luxe is. Auto's zie ik op grote afstand al afremmen. Dat is wel fijn, dus het hesje zal ik altijd meenemen als ik het risico loop om in het donker te lopen.
09:58 De weg gaat naar Millingen, maar de route slaat
verderop af naar Isselburg

In het buitengebied bij Winterswijk loopt de route op een gegeven moment door een bos waar op het pad soms grote plassen of modder ligt maar dat kan je niet zien doordat er gevallen bladeren overheen liggen. Met de zaklamp schijn ik op de grond om de beste doorgang te bepalen en zo loop ik verder op het pad. Als ik even stop om op de Garmin te kijken zie ik dat ik verkeerd ben gelopen en ik loop weer terug om de route te gaan volgen. Eenmaal uit het bos loop ik nog drie kilometer door het buitengebied als ik een trein hoor. Het blijkt de trein te zijn die precies een half uur eerder dan mijn geplande trein zal vertrekken. Nu komt hij aan in Winterswijk, over enkele minuten zal hij weer terugrijden richting Arnhem. Ik heb dus nog ongeveer een half uur zeg ik tegen mijzelf en ik ga ervan uit dat dat wel voldoende tijd is. Een halve kilometer verder sla ik af en verlaat ik het Noaberpad op weg naar station Winterswijk. Er loopt een weg langs het spoor en na iets meer dan een kilometer loop ik de stationshal binnen. Bij mijn binnenkomst trek ik met mijn reflecterende hesje de aandacht van alle aanwezigen in de hal, maar als ze me het hesje zien uittrekken en een frietje zien bestellen, neemt die aandacht al snel weer af. Inmiddels heb ik nog tien minuten voordat mijn trein vertrekt, en het wordt nog spannend of ik mijn bestelling op tijd zal ontvangen. Ik betaal vast en geef aan dat ik weg ren als de klok op 1 minuut voor het vertrek van de trein springt. Op mijn telefoon zie ik dat gebeuren en ik wil gaan rennen, terwijl mijn bestelling wordt klaargezet. Ik neem het mee en ren naar de trein.
10:09 Het wandelpad naar Isselburg

Ik zit nog niet op mijn plek of de trein komt al in beweging, dus ik had ook niet langer moeten wachten. In de trein eet ik mijn eten op en gelukkig wordt er niet gecontroleerd, want bij Arriva zijn ze er niet happig op als mensen in de trein zitten te eten. In de trein leg ik het reflecterende hesje op het bankje tegenover mij zodat ik met mijn schoenen op het bankje kan liggen. Dat is erg lekker na een lange wandeling, dus ik laat ze liggen totdat mijn voeten gaan tintelen. Daarna ga ik weer gewoon zitten en geef ik de benen rust waardoor ik uiteindelijk weer genoeg energie heb om bij aankomst de wandeling naar huis te kunnen maken. Zo zit het er weer op. Ik heb dit keer minder pauzes genomen dan bij mijn vorige wandeling op 1 oktober, maar heb achteraf wel net zoveel spierpijn. Zo is het voor mij wel duidelijk dat ik ongetraind 40 kilometer kan lopen, maar dat 50 kilometer net iets te ver is zonder dat ik eerst wat meer getraind heb door een keer 40 te lopen. Ik ben benieuwd of ik die grens kan verleggen. Het zou best kunnen, want de meeste wandelingen langs het Noaberpad zijn zoals ik het heb ingedeeld 50 kilometer lang. Ik heb wel geprobeerd om het anders te doen, maar dat is bijna onmogelijk door het gebrek aan goede verbindingen naar huis. Zo wil ik niet in Duitsland eindigen, omdat het dan nauwelijks mogelijk is om naar Nederland te reizen. In bijna alle gevallen moet je dan met de bus naar een Duits station reizen. Vanaf daar moet je op dit moment nog naar het Roergebied reizen om daar met de internationale trein naar Arnhem te reizen. Dat kost heel veel tijd en veel geld, dus is het geen optie.


Statistieken
Afstand:51,3 km
Gemiddelde:5,7 km/h
Bewogen gem.:6,3 km/h
Totaalteller:3993,1 km

De voortgang na twee wandeldagen.

10:27 Isselburg
10:27 Aan zonnepanelen in Duitsland geen gebrek. Doordat er in Duitsland
geen subsidieplafond geldt, staan bijna alle daken van boerderijen helemaal
volgebouwd met panelen die ongeveer drie keer zoveel opleveren als in Nederland.
10:34 Op een pleintje in Isselburg
11:12 Dankzij de landsgrens staan er twee plaatsnamen
bij de pijl die rechtdoor aanduidt.
11:14 Op de Suderwicker Straße
11:19/11:35 Langs de Bocholter Aa
12:19 Aankomst in Bocholt
13:11 Dit ziet er stads uit. Het doet me denken aan een stukje in de buurt van
station Groningen.
13:28 De Aasee

<< Kleve-Gendringen (50km) Winterswijk-Groenlo (51km) >>

zaterdag 1 oktober 2016

Noaberpad 22-20 Kleve-Gendringen (50km)

09:07 Bij de start van het Noaberpad.
Nijmegen ligt alweer een poosje achter ons en eigenlijk had ik ergens in of rond september een Kennedymars willen lopen, maar alle mogelijkheden hiertoe waren al geblokkeerd in de agenda of kwamen niet zo goed uit. Dan maar een dagwandeling van 50 kilometer om een start te maken met het Noaberpad. Ook mooi. Het zal wel weer even wennen zijn om weer terug te zijn in de serene rust die je om je heen hebt bij het lopen van een LAW. Het Pieterpad is wat dat betreft uitstekend bevallen. Ik besef wel dat het Pieterpad heel goed wordt onderhouden en dat dat bij andere LAW's wel eens minder zou kunnen zijn. Op zich zal dat niet zo'n obstakel zijn, want ik ga altijd goed voorbereid op pad en met de route in de GPS en het boekje op zak zou ik het wel moeten redden.

Het Noaberpad loopt deels door Duitsland waardoor het soms wat lastiger is om met het openbaar vervoer weer in Nederland te geraken. Deze problematiek blijkt voor mij het minst te spelen als ik de route naar het noorden loop en zo begint mijn Noaberpad op deze eerste oktoberdag in het Duitse Kleve.
09:07 Het Noaberpad start in een Kleefse winkelstraat.

Door hectiek bij mijn vertrek thuis vergeet ik mijn bidons en brood mee te nemen. Gelukkig heb ik wel wat ander proviand in mijn tas zitten, maar vooral het gemis aan drinkwater zal onderweg voor problemen zorgen, dus op het station koop ik alvast twee flesjes frisdrank die ik de rest van de dag als bidon kan inzetten. De trein rijdt keurig volgens schema, maar als we bijna in Nijmegen aankomen, dreigt het mis te gaan. De trein kan het station niet in doordat er nog een andere trein op het spoor staat. Na enkele minuten komt de trein weer in beweging, maar nu dreig ik de aansluitende bus naar Kleve te missen. Precies op het tijdstip dat de Duitse bus zou vertrekken, stap ik uit de trein. Ik trek een sprintje naar de bushaltes en zie dat de bus nog klaarstaat. Snel instappen en inchecken dus. Nou ja, dat laatste gaat niet zo snel, want in deze Duitse bus staan diverse voor mij onbekende systemen, maar een incheckapparaat voor de Nederlandse OV-chipkaart staat er niet bij. De chauffeur ziet mij kijken en haalt een mobiel kastje tevoorschijn waarmee ik kan inchecken. In de haast ben ik vergeten om bij NS uit te checken, maar dat kan ik bij NS nog wel corrigeren.

09:54 Een oude spoorbrug bij Griethausen.
De bus rijdt via Berg en Dal richting Kleve en Emmerich en bij de Koekoekplatz in Kleve stap ik uit de bus. Ik zet het gps-apparaat aan en wacht tot deze een fix heeft. Ik loop een paar meter een willekeurige kant op om te zien waar het pijltje op de gps heen gaat en zie al snel welke richting ik op moet voor het startpunt van het Noaberpad. Eigenlijk is dit het eindpunt, maar doordat ik de route andersom loop, is het voor mij de start. De start is in een Kleefse winkelstraat en is gemarkeerd met een LAW-handwijzer waarop de afstanden naar Emmerich en Bad Nieuweschans vermeld staan. Er zou hier nog een ander LAW moeten eindigen, maar ik zie daar niets van terug op deze handwijzer.

09:58 Onderweg naar Emmerich.
De eerste kilometers die ik nu ga bewandelen worden door velen omschreven als saaie kilometers. Het betreft een kleine vijf kilometer 'immer geradeaus', dus ik snap die gedachtegang wel, maar doordat het een smalle laan voor fietsers en wandelaars betreft en er halverwege deze weg een geocache verstopt ligt, vind ik het qua saaiheid nog best meevallen. Het zal ook uitmaken of je fris met de wandeling begint of dat je voor je gevoel al bijna bij het eind bent en dan nog een eind rechtuit moet lopen. Vooral psychologisch dus.

De eerste afslag na Kleve is bij Griethausen. Hier loopt een aftakking van de Rijn en ook al ligt er een oude verroeste brug over het water, om daadwerkelijk ergens te komen, is het niet aan te raden om over die brug te lopen, want erachter is geen doorgaande route mogelijk. Het Noaberpad slaat hier dan ook rechtsaf richting de Rheinbrücke bij Emmerich. Deze langste hangbrug van Duitsland is de eerste brug over de Rijn die oostelijk van de Waalbrug bij Nijmegen ligt. Tussenin liggen wel mogelijkheden om met veerdiensten de rivier over te steken. Zo ben ik tijdens het Pieterpad bij Millingen de Rijn overgestoken met een pontje, maar vandaag loop ik over de indrukwekkende brug de stad Emmerich binnen.

10:32 De Rheinbrücke bij Emmerich.
In Emmerich is de doorgaande weg naar Nederland opengebroken waardoor al het autoverkeer dezelfde route rijdt als dat ik moet lopen. Zo snel als dat ik de bebouwde kom van Emmerich ben binnengelopen, zo snel loop ik er ook weer uit, maar dan blijkt het fietspad langs de weg afgesloten. Dat doen ze in Duitsland wat rigoureuzer dan in Nederland; je komt er echt niet doorheen tenzij je een paar meter de hoogte in klimt. Dan maar aan de overkant lopen, maar ook daar is het fietspad niet helemaal vrij. Bij een viaduct moet ik even over de weg waar de auto's rijden en daarna zie ik dat ik links moet afslaan. Aan de overkant zie ik een paadje maar om daarop te komen, moet ik twee hekken over. De eerste om op het afgesloten fietspad aan de overkant te geraken en het tweede hek staat er om het pad dat ik op moet, af te sluiten. Ik zie nergens waarom al die afsluitingen hier zijn, en vol burgerlijke ongehoorzaamheid steek ik de weg over en klim ik over het eerste hek zodat ik veilig ben voor de passerende auto's. Aan de andere kant van het fietspad klim ik over het hek dat het graspad dat ik moet hebben, afsluit. Ik loop nu over een stukje grasgebied met een paadje erdoor en even verderop moet ik weer een hek over. Kennelijk stopt hier het afgesloten traject. Vanaf hier loopt er een breed fietspad langs de noordkant van de Rijn richting de Nederlandse grens. Langs dit stuk liggen 15 geocaches verstopt, maar om te voorkomen dat ik mijn gemiddelde wandelsnelheid opoffer, besluit ik af en toe een cache te loggen en alleen als ik ze vrijwel direct kan oppikken. Zo log ik op dit stuk zo'n 3 a 4 caches waarvan de laatste op de landsgrens is geplaatst.

10:40 Vlakbij de brug.
De landgrens ligt aan een bocht waarbij de Spijksedijk (NL) en de Spyker Weg (D) aan elkaar zitten. Alleen aan de straatnaambordjes kun je zien dat hier een grens is. Ik loop de Spijksedijk op en heb hier het idee dat ik nu ook over het Pieterpad loop. Achteraf blijkt dat niet het geval; het Pieterpad loopt ongeveer een kilometer verder pas op deze dijk. Voordat ik zover ben, sla ik rechtsaf en loop ik door Spijk. Hier kruis ik wel het Pieterpad en ik herken de omgeving waar ik in april dit jaar ook al liep. De route is niet precies hetzelfde, maar de routes van het Pieterpad en het Noaberpad kruisen elkaar een aantal keer.

Na ruim drie kilometer loop ik weer de grens over bij Elten. Even later moet ik een spoor kruisen, maar de overgang is gesloten. Het duurt lang voordat de trein langs komt, maar uiteindelijk kan ik verder lopen. Na de overgang start er gelijk een klim en na een halve kilometer kom ik uit bij het Pieterpad. Vanaf dit punt lopen de beide paden samen totdat het Pieterpad in Nederland weer naar het noorden afslaat en het Noaberpad verder loopt naar het oosten. De route door Elten is dus ook niet nieuw, maar het is wel leuk om hier weer even door te lopen. Net nadat we over een viaduct de Duitse BAB3 hebben gekruist, lopen beide routes Nederland weer binnen en duurt het niet lang meer voordat ik definitief afscheid neem van het Pieterpad. Ondanks dat beide routes naar de provincie Groningen lopen, zullen ze elkaar verder niet meer kruisen.

12:02 De landsgrens.
Ik loop verder richting Stokkum. Voor de route van Dwars door Gelderland (2013 en 2015) ben ik hier al eerder geweest. Hier ergens ligt de bonuscache van deze geocacheserie. Die bonus heb ik nog niet gelogd, dus die heb ik voor vandaag ingepland. Voordat het zover is, word ik aangesproken door een echtpaar dat op zoek is naar een uitkijktoren. Ik doe een poging, maar kan ze niet verder helpen. We nemen afscheid en ik loop door naar de bonuscache van Dwars door Gelderland. In tegenstelling tot de vorige poging zie ik de cache nu direct liggen. Er staat een paar mensen vlakbij om dieren te voeren, dus heel stil log ik de cache en plaats ik deze terug. Bij het weglopen kijken ze even vreemd op, maar nadat ik ze in het Nederlands de groeten doe, lijken ze weer gerustgesteld.

12:20 Noaberpad en Pieterpad op dezelfde lantaarnpaal.
Stokkum ligt precies op de helft van de wandeling van vandaag en ik maak dankbaar gebruik van de mogelijkheid om hier wat langer te pauzeren. Na de korte stop bij de bonuscache ga ik op zoek naar een toilet. Van de vorige keer weet ik dat hier een cafetaria staat waar ik ook gelijk wat wil gaan eten. De eerste locatie waar ik naar binnen loop, blijkt een café te zijn. Ik mag naar het toilet, maar daarna ga ik gelijk verder omdat ik hier geen eten kan bestellen. Een stukje verder herken ik alsnog het cafetaria waar ik de vorige keer ook had gegeten. Ik loop naar binnen en eet hier een frietje. De gps geeft inmiddels aan dat mijn gemiddelde is gezakt naar 5,3 km/h. Dat is slecht nieuws, want ik heb mijn terugreis ingepland met een gemiddelde van 5,5 km/h en doordat de gps op deze afstand een paar kilometer extra aangeeft, moet ik in de praktijk een gemiddelde van 5,6 a 5,7 km/h halen. Ik besluit snel verder te gaan. De rustmomenten in Stokkum helpen me wel om weer vers verder te gaan, en dat zal ook nodig zijn om op tijd op het eindpunt uit te komen.

13:07 De kerk in Hoch-Elten.
De volgende doorkomstplaats is 's-Heerenberg. Hier kwam ik in mijn tienertijd nog wel eens met de fiets, maar al wandelend ben ik hier nog nooit eerder geweest. Ik bereik deze plaats bij het slot en loop om de slotgracht heen. Aan de andere kant is het druk. De kerkklokken zijn aanhoudend aan het slaan en er staan veel mensen in donkere kleren buiten een kerk. Ik denk aan een begrafenis, maar achteraf twijfel ik of het misschien toch een bruiloft is. Geen idee, maar ik heb er verder geen overlast van en loop al snel verder naar een punt waar ik een hekje overklim om zo een kleine kilometer af te snijden. Niet helemaal netjes, maar het vergroot mijn kansen om op tijd binnen te komen.

Via de oostflank van het Bergherbos loopt het pad verder richting Zeddam en daarna door het landelijk gebied naar het oosten door Vethuizen. Ik loop wat sneller dan in het eerste deel van mijn wandeling en rust nauwelijks. Ondertussen is mijn gemiddelde gestegen naar 5,5 km/h. Dat ziet er goed uit, maar het is nog niet genoeg, dus blijf ik het snelle tempo aanhouden.

In Terborg is een kermis aan de gang op een plein waar ik een afslag moet nemen. In de drukte is het lastig om de juiste richting te bepalen, maar uiteindelijk weet ik me door de mensenmassa heen te loodsen. Ik loop verder naar Silvolde en kan nu al redelijk uitrekenen of ik de bus ga halen. Een definitieve uitkomst kan ik nog niet vaststellen, maar het lijkt erop dat ik het kan halen. Zou het krap worden, dan kan ik op het laatste moment nog een stukje afsnijden, want de route eindigt met een rondje rond Gendringen en ik kan uiteraard ook direct naar het centrum van deze plaats lopen.
13:31 De A3 bij Elten.

In Sivolde is een braderie en het lijkt een beetje op een doorkomstplaats tijdens de Nijmeegse Vierdaagse. Veel mensen langs de kant en veel muziek geven mij een herkenbaar beeld. Inmiddels is het gaan regenen en in een van de tentjes langs de kant ga ik even droog staan om mijn poncho om te doen. Daarna loop ik weer verder en al snel houdt het weer op met regenen. Langs de Oude IJssel passeer ik Ulft en inmiddels heb ik in de gps al ingesteld dat deze het eindpunt van mijn wandeling als doel heeft. Hierdoor zie ik voortdurend de hemelsbrede afstand tot dit punt en op dit moment is dat minder dan twee kilometer. Ik ga ervan uit dat ik tussen 1,5 en 2 keer die afstand nog moet lopen en dat zou net uitkomen.

Ter hoogte van Gendringen is een punt waar ik de keuze moet maken of ik de route wat inkort of niet. Terwijl ik hard aan het rekenen ben, zie ik dat de route rechtdoor dubbel is afgekruisd. Dat is vreemd, maar ik kijk om me heen of er een alternatief is gemarkeerd. Ik zie alleen een oude geverfde markering op een boom en volg deze markering richting Gendringen, ook al weet ik dat een omleidingsmarkering waarschijnlijk minder lang geleden zou zijn aangebracht dan de markering die ik nu volg. Het blijkt ook de laatste markering te zijn die ik vandaag zie, maar ik volg het kaartje op de gps en loop naar de bushalte in Gendringen. Hier moet ik nog tien minuten wachten totdat de bus langskomt en mij weer terugbrengt naar het station in Doetinchem. Achteraf blijkt de route te zijn afgekruisd omdat er in Duitsland een weg is afgesloten. Het Noaberpad is hierdoor ingekort met ongeveer 1,5 kilometer en waar ik in plaats van rechtdoor naar rechts ging, loopt het Noaberpad hier nu naar links. Dat betekent dat ik bij de volgende wandeling eerst naar dit punt moet lopen en dan de omleidingsroute kan gaan lopen. Het is een goede waarschuwing voor het vervolg van dit pad en thuis bekijk ik alvast de aanpassingen van het Noaberpad voor het volgende traject dat ik wil gaan lopen. Bij Bocholt is de route ook aangepast, en ik verwerk de aanpassingen om problemen met de route in de toekomst te vermijden.
13:34 Hier neemt het Noaberpad afscheid van het Pieterpad.

Doordat het alweer zo'n 10 weken geleden is dat ik de Vierdaagse heb gelopen, is 50 kilometer toch een vrij lange afstand en heb ik de nodige spierpijntjes. Het was een leuke wandeling en ik heb zin in het vervolg van het Noaberpad.


Statistieken
Afstand:50,3 km
Gemiddelde:5,7 km/h
Bewogen gem.:6,4 km/h
Totaalteller:3941,8 km

15:22 Feest in Sivolde.

vrijdag 22 juli 2016

4daagse 2016, dag 4, Cuijk (55km)


De controlekaart voor de laatste dag.
Vandaag is de laatste dag van deze Vierdaagse en voor het eerst rij ik zonder ophoud door werkzaamheden naar het centrum van Nijmegen. Het mag een wonder heten. Ik rij via de Oversteek en de Tunnelweg omdat ik niet weet of het Keizer Karelplein al is afgesloten voor de intocht, maar ter plaatse blijkt de route vanaf de Waalbrug ook nog open te zijn. Ik parkeer de auto en loop naar de start, waar Rob Faltin weer even trompet speelt om ons te vermaken. Om vier uur mogen we weer op pad en ik ben erg benieuwd naar de startscan met mijn nieuwe polsbandje. Ik zie mijn nummer niet op de display verschijnen en maak hier melding van bij de starter, maar zij beweert dat ik wel ben gestart. Nou, dan ga ik daar maar van uit.

Ik loop weer een stuk lekkerder dan gisterenochtend en pak mijn eerste rust pas als we Nijmegen uit zijn en ons aan de rand van de Hatertse en Overasseltse Vennen bevinden. Er zit dan alweer tien kilometer in de benen en we lopen vanaf dit punt door richting Overasselt. De 50 kilometer loopt door dit dorpje heen, maar de 55 kilometer loopt hier met de militairen mee en snijdt zo een paar kilometer af op weg naar Nederasselt. Die paar kilometer hebben we straks nodig als we naar Mill gaan. Als we ook door Overasselt zouden lopen, zouden we te veel kilometers lopen.
6:57 Bij de rustplaats van Nederasselt

In Nederasselt ga ik naar het toilet en eet ik zoals wel vaker een uitsmijter bij de rust van de plaatselijke korfbalvereniging. Terwijl ik zit te eten, begint het te druppelen. Bij het verlaten van Nijmegen hadden we al een korte bui gehad, maar nu lijkt het pas echt los te barsten. Ik doe mijn tas op mijn rug en de poncho aan en vervolg mijn wandeling over de Maas richting Grave. Inmiddels is het hard gaan regenen en onweren en ik probeer bij elke blikseminslag te meten hoe ver het onweer van mij is verwijderd. Dit blijkt aanhoudend ongeveer twee kilometer te zijn en ik besluit dekking te zoeken als het minder dan een kilometer wordt.
8:34 Op weg naar Mill

Ik passeer Grave in grafweer, maar even voorbij Grave klaart het op als we de weg inslaan richting Mill. De route naar Mill is schitterend ondanks dat we geen dorpjes tegenkomen. De wegen zijn niet zo breed, maar doordat er hier alleen 55-lopers wandelen, is de capaciteit van de wegen prima. Inmiddels moet ik naar het toilet, maar ook toiletten zijn er hier niet. Op een bepaald moment besluit ik om het in de natuur te doen, ondanks dat ik geen wc-papier bij me heb. Gelukkig hoor ik dan ineens muziek, wat betekent dat er mensen langs de route zitten! Ik loop nog even door en kan het nog even volhouden. De mensen zegen dat de toiletten over een paar honderd meter staan. Ik haal snel iemand in die ook naar de wc moet, en in de buurt van Kasteel Tongelaar stap ik een Dixie in. Terwijl ik op de wc zit, barst de regen weer los. Zo hard, dat het zelfs in de Dixie niet droog blijft. Voordat ik weer naar buiten stap, doe ik ook mijn poncho aan. Ik stap naar buiten en een andere wandelaar stapt direct daar binnen. De regen is zo hard, dat mijn schoenen het niet meer houden en al snel voel ik dat ik op water loop. Mijn sokken zijn drijfnat, en bij elke stap hoor ik het water in mijn schoenen klotsen. Dat was al het geval in Grave, maar vooral in de laatste kilometers naar Mill wordt het pas echt vervelend. Ik heb geen reservesokken meegenomen omdat ik ervan uit ging dat de schoenen waterdicht waren. Dat zijn ze niet meer, of de regenval was te hard. Dat moet ik nog uitzoeken, want als ze niet meer waterdicht zijn, is het tijd voor nieuwe schoenen.
10:39 Tussen Mill en Beers

Ongeveer drie kilometer na de toiletstop loop ik Mill binnen. Hier kun je de doorgang van Mill afsnijden, maar dat doen we uiteraard niet. In het centrum van deze plaats komen we langs een Hema die gelukkig open is. Ik loop naar binnen en koop een handdoek en twee paar wandelsokken van mindere kwaliteit, maar droge sokken zijn beter dan natte sokken, dus hier moet ik het dan maar mee doen. De maat is 43-46 terwijl ik maat 47 heb en mijn wandelschoenen zelfs maat 48,5 hebben. Ik loop door het centrum en ga ergens achter de toeschouwers zitten om mijn voeten droog te maken met de handdoek en om de sokken te verwisselen. De natte sokken kan ik uitwringen en die sokken stop ik in het tasje dat ik bij de Hema mee kreeg. Met de nieuwe sokken in de schoen gaat het een stuk beter. Ik ga ervan uit dat deze sokken ook nat gaan worden doordat de schoen ook vochtig is. Dan kan ik over een poosje het andere paar sokken aantrekken. Dat blijkt later echter niet nodig, deze sokken houden het prima uit tot de finish.
11:55 De pontonbrug bij Cuijk. Gelukkig is er halverwege de
brug wel ruimte om in te halen.

Na Mill lopen we naar het noordoosten richting Beers. Even voor Beers slaan we rechtsaf en inmiddels komen ook de 50-kilometerlopers er weer bij. Samen lopen we naar Vianen en Cuijk, waar ook de 40-kilometer erbij komt. In Cuijk is het weer superdruk en door de drukte ben ik ook hier weer meer bezig met het zoeken van mogelijkheden om in te halen, dan dat ik de omgeving van Cuijk kan zien. Op de Pontonbrug kan ik halverwege gelukkig wel langs de rand mensen inhalen, maar daarna zakt het tempo weer in. Inmiddels is het opgeklaard en begint de zon hard te schijnen. Op de brug over de Mookerplas smeer ik me weer in met zonnebrandcrème voordat ik weer in de drukte stap. Ik moet vanaf hier nog ongeveer 12 kilometer lopen, maar mijn eigen tempo zit er niet meer in. In Malden kom ik in een gesprek met een vrouwelijke 40-kilometerloper die net als ik zich ergert aan de drukte. Na een kort gesprek waarbij we onze irritaties uitwisselen, nemen we weer afscheid om te voorkomen dat we niet kunnen doorlopen, want met z'n tweeën is het helemaal onmogelijk om door te lopen. We nemen afscheid ter hoogte van de McDonalds van Malden en ik besluit hier naar binnen te lopen om een paar hamburgers te gaan eten.
12:33 Op weg naar de Via Gladiola

Na mijn stop bij de McDonalds vervolg ik mijn tocht over de Via Gladiola, maar het is zo druk, dat ik besluit om achter het publiek te gaan lopen. Hier is enorm veel ruimte en ik snap niet dat de organisatie ook deze weg niet open heeft gehouden voor wandelaars. Er is ook dan nog genoeg ruimte voor het publiek. Zolang het mogelijk is, loop ik zo in mijn eigen tempo de mensenmassa voorbij, maar als ik bij het kruispunt aankom waar de swingende politieagent traditioneel het verkeer regelt, kan ik niet verder lopen achter het publiek. Inmiddels is er een afscheiding gemaakt tussen de wandelaars en de toeschouwers. Ik loop nu aan de verkeerde kant van de hekken, dus spring ik over een hek en loop ik tussen de auto's richting het kruispunt. Een agent vraagt of ik een wandelaar ben, en nadat hij mijn polsbandje heeft gezien, mag ik doorlopen. Het tempo gaat weer omlaag, maar gestaag loop ik de Via Gladiola uit naar het Keizer Karelplein. Hier neem ik de buitenbocht om een paar mensen de hand te schudden die ver van de wandelaars zitten doordat de wandelaars allemaal de binnenbocht nemen. Op deze manier kan ik ook weer even een stukje doorlopen. Na het Keizer Karelplein is er ineens wel superveel ruimte, wat ik niet kan verklaren. Ik maak er dankbaar gebruik van om de laatste meters van mijn zesde Vierdaagse op eigen tempo uit te lopen en neem bij de finish mijn zesde kruisje in ontvangst. Heel enthousiast ben ik niet als ik het kruisje krijg, maar dat komt waarschijnlijk door de irritaties tijdens de Via Gladiola. Ik weet in ieder geval wel dat ik nooit meer 55 kilometer ga lopen, mocht de organisatie ervoor kiezen deze afstand nog eens beschikbaar te maken, tenzij we dan een uur eerder zouden mogen starten. De route was prima, maar ik loop voortaan liever de 50 om zo wat meer voor de drukte uit te lopen, want zowel de Zevenheuvelenweg als de Via Gladiola verloren in mijn beleving hun glans door de drukte op het parcours.
13:15 Het blijft warm, maar het is wel dragelijker dan de
vorige drie wandeldagen.

Eenmaal thuis zet ik de televisie aan en kijk ik naar de aankomst van de wandelaars die achter mij liepen. Ik zie nog een aantal mensen binnenkomen die ik in Malden had ingehaald. Dat geeft aan dat ik toch al zo'n drie kwartier verschil heb gerealiseerd met deze wandelaars, die dus veel hebben stilgestaan. Via de uitzending verneem ik dat ook vandaag de eindtijd met een half uur is verlengd, en de wandelaars dus tot 18:30 uur mogen aankomen. Het is wel bijzonder, want dit jaar is de aankomsttijd letterlijk elke wandeldag met een half uur verlengd, en op de woensdag ook met een half uur vervroegd voor de kortere afstanden.

De Vierdaagse zit er weer op en alles bij elkaar waren het vier mooie dagen. Ondanks dat ik veel last heb gehad van de drukte als alle afstanden bij elkaar kwamen, heb ik gelukkig wel kunnen genieten van de overige kilometers. Na afloop blijk ik wel een ontstoken achillespees te hebben, maar verder heb ik nergens last van.
16:36 Veel te druk, dus alle tijd om stilstaand een foto te maken.

Daags na de Vierdaagse stoot ik de kleine teen van mijn linkervoet thuis tegen een deurpost, waardoor er een vrij groot stuk vel los raakt. Gelukkig gebeurde dat niet voor of tijdens de Vierdaagse, want ik kan deze teen nu maar lastig kwijt in mijn schoen.


Statistieken
DagAfstandGemiddelde (bewogen)
1 (Elst)56,1 km5,4 km/h (6,7 km/h)
2 (Druten)58,8 km5,2 km/h (6,5 km/h)
3 (Groesbeek)54,8 km5,3 km/h (6,2 km/h)
4 (Cuijk)55,6 km5,1 km/h (6,3 km/h)
Totaalteller:3891,5 km
13:43 In Malden haal ik deze wandelaar in. Als ik enkele uren later met de auto bijna thuis ben,
wordt deze wandelaar op de Wedren door de radio geïnterviewd.
14:07 Extra beveiliging door de aanwezigheid van de koning en eventuele
terreurdreiging.
14:07 Hier begint ie dan echt: de Via Gladiola.
14:10 Die loopt niet echt lekker meer.
14:23 Het is veel te druk op de Via Gladiola, maar achter het publiek is ruimte zat!
14:43 Hier ergens moet de koning op de tribune zitten.
14:49 De loopbrug van de Wedren naar het Vierdaagseplein. Erachter de finish.
14:54 Het 2006-monument
15:06 Lopend over het Keizer Karelplein op weg naar de parkeergarage.

donderdag 21 juli 2016

4daagse 2016, dag 3, Groesbeek (55km)

3:51 Rob Faltin zorgt ervoor dat het wachten
bij de start snel voorbij is.
Na twee nachten omrijden door wegafsluitingen rij ik vannacht via Wageningen en Renkum naar de A50. Zo rij ik in ieder geval geen zinloze kilometers. Het rijdt lekker door en alle verkeerslichten springen op groen als ik kom aanrijden, totdat ik bij de universiteit van Wageningen aankom. Ook hier wordt vannacht aan de weg gewerkt, maar de vertraging is niet meer dan twee minuten. In Nijmegen parkeer ik de auto weer in de Keizer Karelgarage en maak ik mijn dagelijkse loopje naar de Wedren.

Ik sta vandaag weer tussen de hekken en het is weer wachten totdat we om vier uur mogen vertrekken. Een in Friese kleding uitgedoste wandelaar met trompet begint ons te vermaken met het spelen van diverse liederen en voordat we het weten is het bijna vier uur. De trompettist gaat in de rij staan en ik zet mijn gps-apparaat aan zodat de wandeltrack kan worden opgenomen. De trompettist blijkt veel media-aandacht te hebben gekregen en blijkt de geïntegreerde Zwitser Rob Faltin te zijn.

Om vier uur beginnen de starters met het scannen van de polsbandjes en als ze mijn polsbandje willen scannen, lukt dat niet. Het wordt meerdere malen geprobeerd en er wordt zelfs een extra vrijwilliger bijgehaald en terwijl de wandelaars die achter me in de rij staan, hun weg zoeken naar andere starters, besluiten de starters bij mij om het nummer van mijn polsbandje dan maar handmatig in te voeren en ik krijg het advies om aan het einde van de dag een nieuw polsbandje te gaan halen. Ik snap het wel, want de qr-codes op het polsbandje zijn vrijwel allemaal afgesleten.
5:49 Dit petje heeft me de dag doorgeholpen.

Ik ben blij dat ik weg ben, en begin met de wandeling. Ik heb vandaag extra veel last van pijntjes. Het lukt me vooral niet zo goed om de spieren in beweging te krijgen en met een rustig tempo van ongeveer 6 km/h begin ik vandaag met de wandeling. Gisterenavond had ik een klein blaartje onder mijn rechterhiel, maar er zat een dikke laag eelt overheen waardoor ik er met de naald niet bij kon. De linkervoet is aan de buitenkant wat beschadigd en ik heb hier een pleister op een wondje geplakt. Beide voeten heb ik daarna ingetapet om ze zo voor verdere schade te beschermen.

Even buiten Nijmegen pak ik mijn eerste rust en ook dat begint traditie te worden. In het verleden toen ik mijn rustmomenten nog vrij probeerde uit te kiezen, probeerde ik de eerste rust pas na 15-20 kilometer te doen, maar inmiddels is dat per dag anders. De afgelopen jaren is de start van dag 3 vaak het zwaarst en heb ik dan ook het snelst een rustpauze nodig. Zo ook vandaag. Na de rust loop ik verder richting Malden en ik hoop ergens een petje te kunnen kopen, want ik heb mijn petje vandaag thuis laten liggen terwijl het weer een hete dag met veel zon gaat worden. Gelukkig staat er in Malden iemand langs de route petjes uit te delen, en ook al is het petje voor mijn hoofd wat te klein en is het slechts deels bedekkend, het is beter dan niets en ik pak het petje met dankbaarheid aan.
8:25 Op weg naar Gennep.

Tot Milsbeek volgt het parcours de bekende route, maar voorbij Milsbeek heeft de organisatie een alternatieve route bedacht voor zowel de 50- als de 55-kilometerlopers. Via een smal grindpad door een mooi natuurgebiedje lopen we richting Gennep. De Vierdaagse komt al jaren door Ottersum, wat inmiddels is geannexeerd door Gennep, maar dit jaar lopen we ook door Gennep zelf. Het is een mooie doorkomst en als we door de Zandstraat richting de brug over de Niers lopen, lopen we een klein stukje over het Pieterpad. Enkele maanden geleden liep ik hier ook, maar toen de andere kant op. Het is nu een stuk drukker op straat en dat is ook niet zo gek. De doorkomst door Gennep is geen eenmalige actie in verband met de honderdste editie van de Vierdaagse, maar is vanaf dit jaar een vaste routewijziging voor de 50 kilometer. Hiertoe hebben de marsleider van de Vierdaagse en de gemeente Gennep vorige week nog een overeenkomst bereikt.
8:26 Een mooi maar niet al te breed wandelpad

Het petje dat ik vandaag draag, is slechts deels dekkend en ik heb mijn hoofd dan ook bespoten met onzichtbare zonnebrandcrème. Op basis van de schaduw van andere wandelaars zet ik het petje zo op mijn hoofd dat de klep mijn nek bedekt. Zo kom ik de dag redelijk door. Als ik onderweg even ga zitten bij een rustpost van PostNL, krijg ik spontaan een stroopwafel in mijn handen gedrukt van een van de verzorgers. Het is buffelen deze dagen, maar met de hulp van de mensen aan de kant wordt het toch wat makkelijker gemaakt. In Ven Zelderheide worden zelfs pannenkoeken uitgedeeld en ook hier is nauwelijks te merken dat de Vierdaagse hier nooit eerder kwam. De passage van Ven Zelderheide is eenmalig als extra lus voor de 55-kilometerlopers.

8:31 Het laatste smalle pad richting Gennep.

Even voordat de militairen en de 40-kilometer erbij komen, neem ik een rustpauze bij de paardenvereniging die hier traditioneel staat opgesteld. Hier worden massages aangeboden met een vrijwillige bijdrage voor de paarden. Ik laat mijn rug masseren, want ik heb last van mijn rechterschouder en geef hier vijf euro voor. Uiteindelijk blijft de pijn ongeveer een half uur weg en komt het daarna langzaam weer terug.

Nadat we weer zijn samengekomen met de 50- en niet veel later ook met de 40-kilometerlopers gaan we op weg naar Breedeweg. We passeren de Sint Jansberg en kruisen hier weer het Pieterpad. Ik weet dat hier een LAW-wijzer staat, want deze heb ik tijdens mijn passage als Pieterpadloper nog op de foto gezet, maar vandaag zie ik deze wijzer niet staan door het vele publiek dat hier langs de weg staat. Op dit punt begint dan ook de eerste klim van de dag en klimmetjes trekken nou eenmaal altijd veel publiek. Ondanks dat we inmiddels weer met alle afstanden samen lopen, weet ik deze eerste klim nog lekker snel te kunnen oplopen. Daarna is het echter definitief gedaan met de snelheid en er is letterlijk geen doorkomen aan. We lopen door Groesbeek, maar ik loop hier voor zover mogelijk achter het publiek langs omdat er anders niet harder dan 4 km/h kan worden gehaald. Ik neem buitenbochten en de langste ronde om rotondes; alles om maar even mijn eigen tempo te kunnen lopen, maar uiteindelijk kom je toch weer in de drukte uit. Op de Zevenheuvelenweg probeer ik het fietspad, wat harder stijgt en daalt dan de hoofdweg, maar ook hier is het druk met langzame wandelaars. Ik ben zo druk met het zoeken naar gaten om mensen te kunnen inhalen, dat ik niet eens doorheb dat ik de militaire begraafplaats voorbij loop. Als ik me begin af te vragen of ik er al ben, zie ik de groene boog van Montferland die elk jaar aan het einde van de Zevenheuvelenweg staat. Ik blijk inderdaad alweer in Berg en Dal te zijn aangekomen. Ik realiseer me dat ik zojuist over een van de mooiste stukjes van de hele Vierdaagse ben gewandeld en ik vond er dit jaar niets aan. Ik weet nu wel dat ik nooit meer voor 55 kilometer zal kiezen als deze afstand niet al om 3 uur mag starten, want de drukte die ik dit jaar meemaak, is gewoon niet leuk meer. Niet voor mij, en ook niet voor de wandelaars voor me die ik probeer in te halen. Als 50-loper is het ook wel druk als alles bij elkaar komt, maar dan is er nog voldoende ruimte om om de mensen heen te lopen.
8:55 Doorkomst Gennep. We worden als bevrijders onthaald.

Al schuifelend en over fietspaden, trottoirs en bermen zoek ik mijn weg naar het centrum van Nijmegen. Hier loop ik naar de centrale administratie voor een nieuw polsbandje. In de hitte staan we te wachten en ik buig even voorover omdat ik wat duizelig wordt. Een vrijwilliger zegt tegen me dat ik binnen mag wachten en dat gaat een stuk beter. Ik drink wat, eet wat en het gaat dan weer een stuk beter. Als ik aan de beurt ben, krijg ik een nieuw polsbandje, maar tijdens het omdoen gaat het bandje alweer stuk. Ik krijg direct weer een nieuw bandje en kan zo weer op weg naar huis. Ik pak mijn rugzak en doe mijn petje weer op, voordat ik naar het Keizer Karelplein loop om daar mijn auto op te zoeken.


Statistieken
DagAfstandGemiddelde (bewogen)
1 (Elst)56,1 km5,4 km/h (6,7 km/h)
2 (Druten)58,8 km5,2 km/h (6,5 km/h)
3 (Groesbeek)54,8 km5,3 km/h (6,2 km/h)
Totaalteller:3835,9 km
9:51 Ven-Zelderheide
11:20 Op weg naar Groesbeek.
12:31 Groesbeek. Onmogelijk om hier mijn eigen tempo te lopen.
13:00 De Zevenheuvelenweg is ook een stuk drukker dan andere jaren door die extra vijf kilometer.
13:58 Die gast loopt zowaar meerdere kilometers mee in dit pak. Die zal het warm hebben!
15:09 Ingestorte luchtboog op de Wedren.