4daagse 2009: dag 4, Cuijk (50km)

De nacht heeft me goed gedaan en ik besluit naar Nijmegen af te reizen om de tocht te voltooien en mijn eerste kruisje op te halen.

Op de brug bij Grave

Ik begin met stijve spieren en zere benen en loop met een slakkengangetje met de stroom mee. Pas na 25 kilometer lopen, zijn mijn spieren goed opgewarmd en begint het tempo zich te verhogen. Ineens haal ik diverse mensen in die mij eerder hadden ingehaald. Bij Grave staat iemand langs de kant met een bord waarop staat: 'Je bent een held, ik heb al gladiolen besteld'. Meer van dat soort uitingen geven de wandelaar moed, want het einde is in zicht. Vlak voordat we Cuijk inlopen wordt op een elektronisch bord gewaarschuwd voor ernstig onweer bij de finish. Lekker dan. Ik ben benieuwd hoe dat eruit ziet met al die duizenden mensen langs de kant die ineens willen gaan schuilen. Gelukkig heb ik mijn poncho en dat moet ook zo'n weertype wel aankunnen.

Canadezen met doedelzakken

Vanaf het centrum van Cuijk is het een gekkenhuis. Vanaf hier tot aan de finish staan duizenden mensen langs de kant om de laatste kilometers aan te moedigen. We moeten nog zo'n 15 kilometer, maar het lijken de makkelijkste kilometers van allemaal te worden. Daarnaast voel je je nergens zo bekeken als hier, want wat je ook doet, er wordt direct vanuit het publiek wel op gereageerd. Op een leuke manier, als iemand ziet dat het lastig is, wordt je direct aangemoedigd.

Uiteindelijk arriveer ik op de Wedren, waar ik mijn vierdaagsekruis in ontvangst mag nemen. Het waren vier fantastische, maar soms erg zware dagen en ik ben trots op wat ik heb gepresteerd, zeker nu ik achteraf weet hoeveel moeite het heeft gekost.

Statistieken Dag Afstand Gemiddelde 1 (Elst) 52,2 km 6,7 km/h 2 (Wijchen) 48,6 km N/A 3 (Groesbeek) 47,9 km N/A 4 (Cuijk) 49,9 km N/A Totaalteller: 520,5 km

Een mooi totaaloverzicht van de bewandelde wegen kun je via deze link inzien.

Het Vierdaagsekruis, beloning 1

4daagse 2009: dag 3, Groesbeek (50km)

Voor de derde dag op rij arriveer ik in de vroege ochtend op de Wedren. Zo'n 20 minuten voor vier sluit ik aan in een rij en drink ik mijn thermosfles koffie leeg. Om vier uur starten we en ik kom op plaatsen waar ik nooit was geweest. Malden, Molenhoek, Mook... En dan staat het er voor de eerste keer: 'op de helft: Ottersum, nog x kilometer'. Deze borden blijven zich herhalen totdat we in Ottersum aankomen. Dit dorp ligt het verst van Nijmegen af en markeert de 25e kilometer. Hiermee zijn we op de helft beland.
Na Ottersum lopen we richting Groesbeek, alwaar de heuvels op ons staan te wachten. Inmiddels is het behoorlijk gaan regenen en ik ben erg blij met mijn waterdichte schoenen. Met een poncho om wandel ik verder met de wetenschap dat mijn vriendin en nog een vriendin vandaag langs de route staan. Zij hebben mij inmiddels gebeld om te zeggen dat ze er staan en geven mij coördinaten door van hun locatie. Ik zet deze coördinaten in mijn apparatuur, maar doordat het regent wil ik die niet bloot stellen aan de weersomstandigheden.
Langs de lange saaie wegen tussen Ottersum en Breedeweg neem ik een korte pauze bij de verzorgingspost van Politie Rijnmond en de verzorgster hier is bereid om mijn benen even te masseren. Daarna loop ik verder richting de heuvels. Iets voor Groesbeek ga ik even droog staan om te kijken hoever ik nog moet, en ineens staan de dames bij me. Ik krijg een uitgebreide beenmassage en die heb ik op dat moment ook hard nodig. Ik zit er behoorlijk doorheen, en neem een uitgebreide pauze.

Tussentijdse massage

En dan komen de heuvels. Om de drukte te vermijden, loop ik over het fietspad langs de weg, maar dat fietspad stijgt en daalt nog meer dan de weg zelf. Vooral bij het naar beneden lopen, voel ik de pijn in mijn kuiten. Als we de heuvels voorbij zijn en Nijmegen binnenlopen, heb ik het even niet meer. Ik vraag een toeschouwer om een stoel, en ik krijg er direct een aangeboden. Hier zit ik een klein half uur bij te komen, waarna ik strompelend de laatste kilometers naar de Wedren afwerk.

Nadat ik mijn laatste startkaart heb opgehaald, ga ik languit op een bankje liggen. Ik ben helemaal stuk en twijfel of ik morgen wel zal starten. Dat zal afhangen van hoe ik me vrijdagochtend voel als de wekker gaat.

Statistieken Dag Afstand Gemiddelde 1 (Elst) 52,2 km 6,7 km/h 2 (Wijchen) 48,6 km N/A 3 (Groesbeek) 47,9 km N/A Totaalteller: 470,6 km

4daagse 2009: dag 2, Wijchen (50km)

Al vroeg gaat weer de wekker en rond hetzelfde tijdstip als gisteren kom ik aan op de Wedren. Vandaag besluit ik niet gelijk in de rij te gaan staan. Eerst ga ik op zoek naar de blarenpost, maar die blijkt op dit tijdstip nog niet geopend te zijn. Ik zal dus eerst 10 kilometer moeten lopen totdat ik bij de volgende blarenpost aankom. Ik ga aan een tafeltje zitten en zodra de boel wordt gestart, sluit ik aan in de rij. Het resultaat? Pas tegen kwart voor vijf begin ik met lopen. Ik neem me gelijk voor om de overige dagen direct weer in de rij te gaan staan.
Vandaag gaat de tocht naar Wijchen. We komen hier tweemaal doorheen. Tussendoor lopen we nog naar Balgoij en Niftrik. Plaatsen waar ik nog nooit van had gehoord. Na 10 kilometer wandelen doemt tussen Nijmegen en Wijchen de eerste blarenpost op. Ik loop erheen en sluit aan in een lange rij. Als ik aan de beurt ben, ga ik op een veldbed liggen en worden mijn blaren doorgeprikt en worden beide voeten ingetaped. Ik moet de voeten de rest van de week droog houden en mag de tape er niet afhalen. Met een klein uur vertraging ga ik het parcours weer op en vervolg ik mijn weg. Het loopt een stuk fijner na de behandeling.
Tussen Balgoij en Niftrik lopen we ineens langs een restaurant waar ik ooit eens tevergeefs naar een geocache had gezocht. Ik verbaas me erover dat we helemaal hier zijn beland. Maar ja, als je 50 kilometer loopt, dan kom je nog eens ergens.

Bij de tweede passage van Wijchen is het tijdstip laat genoeg voor iedereen om langs de kant te staan. Dat is te merken, want het is hier superdruk en gezellig. In de buurt van de militaire rustplaats neem ook ik mijn rust. Vervolgens loop ik de stad uit richting Beuningen. Het valt me op dat er al een poos geen controle meer is geweest, en ik informeer bij een medewandelaar naar het aantal controles. Wat blijkt? Ik heb in Wijchen een controle gemist! Ik versnel mijn tempo en neem voor om zo snel mogelijk uit te lopen, met de auto naar Wijchen te rijden om daar alsnog de missende knip te halen, om vervolgens weer naar de Wedren te rijden. Om dat binnen de tijd te kunnen doen, moet ik nu wel wat harder lopen. Een lichte paniek maakt zich over mij meester, totdat de volgende controle opdoemt. Ik leg het verhaal uit, en kan aannemelijk maken dat ik langs de controle ben geweest, omdat er geen kortere route is vanaf de laatste controle die ik wel heb en degene waar ik nu sta, dan de route langs de gemiste controle. Ik krijg twee knipjes en dolgelukkig vervolg ik op een wat lager tempo mijn weg naar Beuningen.

Als we weer in Nijmegen zijn, voel ik ineens de blaren weer, en kan ik bijna niet meer lopen. Met een slakkengang loop ik de laatste kilometers en na het ophalen van mijn derde startkaart, sluit ik aan bij de blarenpost op de Wedren. Het duurt anderhalf uur tot ik aan de beurt ben, maar het wachten is niet voor niets. De tape wordt van mijn voeten gehaald en de voeten worden opnieuw ingetaped. Uiteindelijk zal ik na deze behandeling geen last meer hebben van de blaren.

De helft zit erop, morgen Groesbeek en de Zevenheuvelenweg. Ik wist vooraf niet dat dit erbij zat, maar morgen lijkt een heuse bergetappe te gaan worden. Ik maak mijn borst maar nat.

Statistieken Dag Afstand Gemiddelde 1 (Elst) 52,2 km 6,7 km/h 2 (Wijchen) 48,6 km N/A Totaalteller: 422,7 km

4daagse 2009: dag 1, Elst (50km)

Vandaag begint het dan echt! Ik voel de adrenaline door mijn lijf als ik om 2:45 uur wakker word van de wekker. Wekker uit, koffie zetten, aankleden, koffie in de tas doen en naar de auto. Een klein half uur rijden naar Lent, waar de mensen bij de ingang opkijken omdat ik aan de andere kant in de auto zit. Ik rij namelijk in een uit Engeland ingevoerde auto. Dit blijkt de rest van de week handig, want de rest van de dagen hoef ik mijn papieren niet te tonen, ze herkennen mij al doordat de auto zo opvalt.
Na het parkeren loop ik de trap op richting de bus die mij naar Nijmegen brengt. Op de Waalbrug zie ik een afzetting waar we straks gaan lopen. In Nijmegen stap ik uit, maar weet ik niet hoe ik op de Wedren moet komen. Gelukkig zat ik niet alleen in de bus, dus ik loop vrolijk achter de rest aan en kom zo aan bij de start.
Op de start is het erg druk. Er zijn vier plekken waar je kan starten, waarbij je wordt gescand zodat de organisatie weet dat je er bent.
Tegen de klok van vier staat de marsleider boven de wandelaars en tellen we met z'n allen af. Bij nul probeert hij in de lucht te schieten, maar dat wil niet lukken. Na een paar verwoede pogingen komt dan toch het startschot. De mensen om mij heen beginnen stapvoets naar voren te lopen, alwaar je barcode wordt gescand. Na ongeveer een kwartier ben ik ook gescand en kan ik gaan beginnen.
De eerste meters lopen we in een walm van alcohol van het uitgaanspubliek dat 's nachts tot de start van de wandelaars doorfeest en zo bezopen als ze zijn langs de route staan om ons uit te zwaaien. Een van hen heeft zoveel op, dat deze door de wandelaars heenwaggelt en dreigt om te vallen. Hij loopt tegen mij aan, waarop ik hem beetpak en rechts van de weg weer loslaat. Dat klinkt ernstiger dan het was, maar op deze manier had ik de minste last van deze actie.
Nadat we over de Waalbrug zijn gelopen, naderen we Bemmel. Hier zitten zowaar al mensen voor hun huis om ons aan te moedigen. Wandelaars zijn op dit tijdstip nog wel stil, maar op sommige plaatsen staan er muziekbands op kleine podia die enorm veel herrie maken. Als wandelaar vind ik dat op dit moment nog vervelend. Bewoners zullen daardoor ook wakker worden, dus dat zou wel eens de reden zijn dat ze al langs de route gaan zitten. De aanwezigheid van de mensen in hun tuinen en langs de weg doet me wel heel erg goed.
Na Bemmel lopen we door naar Huissen. De woonplaats van de man die eerder dit jaar koninginnedag wist te verpesten. In het centrum speelt een orkest en zitten er mensen in het publiek te luisteren. De wandelaars lopen tussen het orkest en het publiek door. Het publiek zwaait, en ik zwaai terug. Daarna linksaf slaan en de route vervolgen. Op straat staan veel kinderen die snoep etc. aanbieden. Vooral komkommer en tuc kom je veel tegen. Het eerste is gezond, het tweede geeft je zout, wat je als wandelaar in de warmte nodig hebt. Hierdoor hoef je tijdens de Nijmeegse Vierdaagse minder eten mee te nemen dan bij oefenwandelingen; onderweg wordt voldoende aangeboden om niet meer dan 6 belegde bolletjes mee te nemen. Althans, zo voel ik dat aan.
De volgende doorkomstplaats is Arnhem. Dat is tevens het verste punt van de route en we lopen alleen door het Zuiden van de stad.
Net voorbij het stadion komen we uit de lus en dus weer samen met de mensen die de 40 kilometer lopen. In een keer is het een stuk drukker op het parcours. Samen lopen we naar Elst. In deze stad, waar de eerste wandeldag naar vernoemd is, komen ook de militairen erbij. Nu is er helemaal geen doorkomen meer aan, en ik doe mijn best om toch mijn eigen tempo te kunnen handhaven. Gelukkig wordt het na Elst wat rustiger op het parcours, en kan ik redelijk doorlopen.
Op het moment dat ik de door 2006 beruchte dijk bij Oosterhout oploop, wordt ik gebeld. Een vriend van mij is gisterenavond naar U2 geweest en wilde even bijkletsen. Een gek idee, want hij ging uiteindelijk naar bed op het tijdstip waarop ik juist uit bed kwam. Ik vind het leuk om even met hem gesproken te hebben, en vervolg mijn weg over de dijk. Op het moment dat ik de dijk oploop, krijg ik een muur van hitte te verwerken. Ik snap gelijk waarom de ellende van 2006 juist op deze dijk heeft plaatsgevonden.
Halverwege de dijk staat een watertappunt en ik vul mijn flessen met koel water. Als we bij de Waalbrug zijn aangekomen, loop ik hier overheen en door de straten van Nijmegen is het nog een paar kilometer naar de finish. De eerste en tevens langste etappe van de vierdaagse zit erop! Ik haal mijn startkaart voor de woensdag op en loop richting de bus die mij weer naar mijn auto zal brengen.
Eenmaal thuis inspecteer ik mijn voeten en vooral mijn linkervoet blijkt een aantal vervelende blaren te hebben. Omdat ik er best veel last van heb, besluit ik om woensdag voor de start naar de blarenpost te gaan. Eerst bij vrienden in Ede in bad, waarna ik om zeven uur weer het bed induik. De eerste dag zit erop, morgen gaan we naar Wijchen.

Statistieken Dag Afstand Gemiddelde 1 (Elst) 52,2 km 6,7 km/h Totaalteller: 374,1 km

Sliedrecht-Lopik (30km)

Ik had vandaag uitgekozen om de laatste training te lopen, want er werd erg warm weer opgegeven en ik had nog niet eerder in heet weer rondgelopen. Omdat de kans op hitte in de derde week van juli aanwezig is, leek me dit een wijs plan. De route? Vanuit Sliedrecht via de brug bij Vianen naar vrienden in Lopik. Uiteindelijk bleek ik niet op tijd wakker te zijn en kortte ik de afstand in naar 30 kilometer, door bij Schoonhoven met een veerdienst de rivier over te steken. In Groot-Ammers heb ik een fles met koud water gekocht, waarmee ik mijn drinkflessen weer kon vullen. De gekochte fles was nog niet leeg, maar ik had voldoende om Lopik te kunnen halen. Op het veer bij Schoonhoven stond ik naast een wielrenner die geen fris water meer had, en ik vulde zijn bidon met het restant van mijn water. Hij was er erg blij mee en het deed mij goed om mijn overschot te kunnen delen met iemand die het kon gebruiken. Zo kon ik ook gelijk de fles weggooien, dat scheelde weer ballast.
Na 28,6 kilometer door de hitte kwam ik in Lopik aan, waar mijn vriendin per auto heen was gereden. We hadden hier een verjaardag, dus na het wandelen schoof ik gelijk aan als verjaardagsbezoeker. Gelukkig kon dat ook prima; een paar maanden eerder zat ik in dezelfde huiskamer met een grote blaar onder mijn voet. De trainingen lijken hun vruchten af te werpen.

Statistieken Afstand: 28,6 km Gemiddelde: 5,8 km/h Totaalteller: 321,9 km